Nie są rzadkością sytuacje, gdy pracodawcy pokrywają swoim pracownikom koszty przejazdów taksówkami, jeśli są one realizowane w ramach zadań służbowych, takich jak dojazd na lotnisko w związku z delegacją lub spotkania z klientami. Niestety wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, który zapadł w tym przedmiocie w ostatnim czasie, przesądził, że zwrot kosztów przejazdu taksówkami w celach służbowych, dokonywany przez pracodawcę, stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

 

Do tej pory stanowiska w tej sprawie były rozbieżne, jednak na skutek wyroku NSA pracodawcy mogą być od teraz zobowiązani do odprowadzania podatku od niektórych zwracanych pracownikom kosztów.

 

Wyrok, o którym mowa we wstępie, to wyrok NSA z 19 listopada 2024 r., sygn. akt II FSK 230/22. Zapadł on w odpowiedzi na interpretację indywidualną, o którą do fiskusa zwrócił się szpital kliniczny. Zapytanie skierowane przez wnioskodawcę miało na celu upewnienie się, że zwrot kosztów dokonywany przez pracodawcę swoim pracownikom za przejazdy taksówkami w związku z zadaniami służbowymi nie stanowi dla tychże pracowników podlegającego opodatkowaniu przychodu. Powszechną praktyką jest bowiem, że w pierwszej kolejności to pracownicy opłacają takie przejazdy ze swoich środków własnych, a następnie pracodawca zwraca odpowiednią sumę. Warto podkreślić, że wnioskodawca jasno wskazał, że wszystkie zamawiane przejazdy służą wyłącznie zaspokojeniu potrzeb pracodawcy i są realizowane w jego interesie.

 

Co ciekawe, fiskus nie zgodził się z tym stanowiskiem. Wnioskodawca wniósł dlatego skargę do WSA w Gdańsku (wyrok z dnia 21 grudnia 2021 r., sygn. akt I SA/Gd 971/21), który to tym razem wydał rozstrzygnięcie na korzyść szpitala. Ze skargą kasacyjną od wyroku WSA wystąpił w rezultacie Dyrektor Krajowej Administracji Skarbowej, rozpatrzeniem której zajął się właśnie NSA. Niestety przychylił się on do stanowiska fiskusa…

Zwrot kosztów za przejazdy taksówką – co na to przepisy?

Kluczowe dla wydawanych rozstrzygnięć przepisy to przede wszystkim art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

 

Zgodnie z ich treścią przychodami (z określonym w ustawie zastrzeżeniem) są „otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń”.

 

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się natomiast wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności:

 

• wynagrodzenie zasadnicze,
• wynagrodzenie za godziny nadliczbowe,
• różnego rodzaju dodatki,
• nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona,
• świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

 

Wydając interpretację indywidualną, fiskus zwrócił uwagę na użyte w art. 12 ustawy o PIT sformułowanie „w szczególności”, sugerujące, że katalog zawarty w tym przepisie jest katalogiem otwartym.

 

Natomiast zdaniem orzekającego w tym przedmiocie na korzyść podatnika sądu I instancji: „Kwoty zwrotu wydatków za służbowe przejazdy taksówkami nie stanowią przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o PIT i powinny być neutralne podatkowo, ponieważ pracownik nie uzyskuje żadnej realnej korzyści majątkowej, a jedynie zwrot kosztów, jakie poniósł, opłacając przejazd taksówką”.

 

WSA wskazał ponadto, że tego rodzaju zwrot jest rekompensatą za koszty poniesione w związku z działaniem w interesie pracodawcy. Gdyby zatem pracownik nie musiał działać w interesie pracodawcy, w ogóle nie byłby zmuszony do tego rodzaju wydatków.

NSA z rozstrzygnięciem na niekorzyść podatników

Do stanowiska WSA nie przychylił się jednak NSA, na skutek czego doszło do uchylenia wyroku sądu I instancji.

 

Zdaniem NSA przychodem ze stosunku pracy, w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, jest niewątpliwie dokonywany przez pracodawcę zwrot pracownikowi kosztów przejazdu czy dojazdu w ramach polecenia służbowego.

 

Co więcej, NSA doprecyzował również, że nie ma przy tym znaczenia, „czy dotyczy on wydatków związanych z przejazdem lub dojazdem taksówką, czy środkami komunikacji miejskiej lub własnym środkiem transportu oraz czy za wyborem danego rodzaju przejazdu lub dojazdu przemawiały względy bezpieczeństwa lub skrócenia czasu jego trwania”.

 

NSA w swoim uzasadnieniu zwrócił uwagę na zwolnienia podatkowe przewidziane przez ustawodawcę, które znajdują zastosowanie względem niektórych przychodów związanych z wydatkami na podróże służbowe (diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach). Mowa przede wszystkim o art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o PIT, który przyznaje takie zwolnienie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy.

 

Jak wskazał NSA, w omawianej sprawie przychód pracownika mógłby podlegać pod zwolnienie z opodatkowania wyłącznie w sytuacji „zwrotu udokumentowanych kosztów przejazdu taksówkami pracownikom w podróży służbowej korzystającym z takiego przejazdu w miejscowości docelowej (innej niż miejscowość rozpoczęcia podróży) w związku z uzasadnioną potrzebą w celu przewiezienia materiału do przeszczepu”.

 

Mając na uwadze powyższe, w analizowanej sprawie skarżący, jako płatnik, powinien pobrać dlatego od przychodów pracowników ze stosunku pracy zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

 

 

Źródło:

https://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/55FF54AD7F

 

https://www.orzeczenia-nsa.pl/wyrok/ii-fsk-230-22/podatek_dochodowy_od_osob_fizycznych_w_tym_zryczaltowane_formy_opodatkowania_interpretacje_podatkowe/743cf1.html?q=II+FSK+230%2F22&x=0&y=0&pth=%2Fszukaj

W przypadku osób prawnych opodatkowanie podatkiem dochodowym CIT wynosi co do zasady 19%. Jest to podstawowa stawka tego podatku. Niektórzy podatnicy są jednak uprawnieni do tego, by skorzystać z innej, niższej stawki podatku CIT, w wysokości 9%.  Nie wolno oczywiście zapomnieć, że opodatkowanie na preferencyjnych zasadach wymaga spełnienia określonych warunków.

Kto może stosować stawkę CIT 9% w 2025 roku?

Preferencyjna stawka CIT w wysokości 9% jest dostępna dla małych podatników, czyli podatników, u których wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro.

Przeliczenia dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez NBP na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł. Limit przychodów dla małych podatników za rok 2024 to 8 569 000 zł. Wynika to z kursu euro, który w październiku 2024 roku wyniósł 4,2846 zł (2 000 000 x 4,2846 zł).

Stawką CIT 9% opodatkowane mogą być także przychody (dochody) inne niż z zysków kapitałowych – w przypadku podatników, u których bieżące przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro oraz jeśli posiadają oni status małego podatnika.

Kwotę tę przelicza się na złotówki według średniego kursu euro ogłaszanego przez NBP na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł. Biorąc pod uwagę kurs euro ogłoszony na pierwszy dzień roboczy stycznia 2025 roku, który wyniósł 4,2668 zł, limit ten dla bieżących przychodów w 2025 roku to 8 534 000 zł.

CIT 9% – wyłączenia

Należy pamiętać, że stawki CIT w wysokości 9% nie można stosować do opodatkowania przychodów z zysków kapitałowych.

Wyłączeni są z niej także w roku, w którym rozpoczęto działalność, oraz w roku podatkowym bezpośrednio po nim następującym, podatnicy utworzeni w wyniku przekształcenia, połączenia lub podziału podatników (z wyjątkiem przekształcenia spółki w inną spółkę), albo w wyniku przekształcenia przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną wykonującą we własnym imieniu działalność gospodarczą lub spółki niebędącej osobą prawną.

CIT 9% nie dotyczy ponadto podatkowych grup kapitałowych i fundacji rodzinnych.

We wszystkich tych przypadkach, w których zastosowania nie znajduje stawka preferencyjna, stosuje się stawkę CIT 19%.

 

W celu skorzystania z profesjonalnej porady podatkowej dla swojej firmy zapraszamy do kontaktu z naszym biurem, które specjalizuje się w obsłudze księgowej i rachunkowej przedsiębiorstw z sektora TSL!

 

Wraz z początkiem nowego roku wielu przedsiębiorców porządkuje i reorganizuje dotychczasowe działania w firmie. Jednym z kroków, na jaki decyduje się sporo podatników, jest zmiana formy opodatkowania. Przepisy nie dają tu jednak wolnej ręki – takiej zmiany należy dokonać w określonym w ustawie terminie.

Zmiana formy opodatkowania – do kiedy?

Zgodnie z art. 9a ustawy o PIT podatnicy mogą wybrać sposób opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej na zasadach określonych w art. 30c. Zmiana ta może dotyczyć przejścia na zasady ogólne, ryczałt albo podatek liniowy.

W tym przypadku są oni zobowiązani do złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego sporządzonego na piśmie oświadczenia o wyborze tego sposobu opodatkowania do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym został osiągnięty pierwszy przychód z tego tytułu w roku podatkowym.

A zatem, jeśli pierwszy przychód za rok 2025 przypadł na styczeń, przedsiębiorca ma czas na poinformowanie fiskusa o zmianie formy opodatkowania tylko do 20. dnia lutego. Taka sytuacja zdarza się najczęściej.

Ważne: W rzeczywistości jednak termin przypadający na 20. dzień lutego nie jest terminem sztywnym, ponieważ dotyczy tylko tych podatników, którzy osiągnęli przychód za styczeń. Gdyby pierwszy przychód w danym roku przypadł na przykład dopiero na luty, wtedy termin na złożenie deklaracji odpowiednio się wydłuża – do 20. marca. 

Jak zmienić formę opodatkowania?

Zmiana formy opodatkowania jest możliwa na dwa sposoby:

• elektronicznie – za pośrednictwem https://www.biznes.gov.pl/pl/e-uslugi/00_0737_00, poprzez aktualizację wniosku w CEIDG w polu „Oświadczenie o formie opłacania podatku dochodowego” (wybór jednej z trzech dostępnych tam form będzie oznaczać rezygnację z obecnej),
• stacjonarnie – we właściwym dla podatnika ze względu na miejsce zamieszkania urzędzie skarbowym.

Przypominamy, że zmiana formy opodatkowania nie jest obligatoryjna. Zależy tylko i wyłącznie od uznania przedsiębiorcy.

Jeśli potrzebują Państwo profesjonalnego doradztwa w doborze najkorzystniejszej formy opodatkowania lub zmiany obecnej formy na inną, zapraszamy do skontaktowania się z naszym biurem. Jest to bowiem decyzja, która wymaga dokładnej analizy i dobrego rozeznania w przepisach podatkowych i księgowych!

1 stycznia 2025 r. w życie wszedł obowiązek e-Doręczeń. W pierwszej kolejności objęte zostały nim m.in. zawody zaufania publicznego, organy administracji rządowej oraz jednostki budżetowe obsługujące te organy, ZUS i KRUS. Warto jednak podkreślić, że na tę chwilę stosowanie e-Doręczeń nie jest obligatoryjne. Do końca br. obowiązuje bowiem okres przejściowy, pozwalający podmiotom, które tego potrzebują, w pełni przystosować się do nowych wymogów.

Czym są e-Doręczenia?

e-Doręczenia to kolejna, ważna rewolucja w sferze cyfryzacji, zmierzająca do tego, by wkrótce wyprzeć całkowicie tradycyjną, papierową komunikację z urzędami oraz komunikację za pośrednictwem ePUAP. W przypadku e-Doręczeń mamy do czynienia z rejestrowaną usługą, pozwalającą na wysyłanie i odbieranie korespondencji bez wychodzenia z domu – drogą elektroniczną. Co niezwykle istotne, e-Doręczenia są równoważne z listami poleconymi za potwierdzeniem odbioru.

e-Doręczenia – korzyści

Wprowadzenie e-Doręczeń wiąże się z licznymi korzyściami dla każdej ze stron. Poza oczywistymi, takimi jak wygoda i oszczędność czasu, wynikającymi z możliwości wysyłania i przyjmowania dokumentów bez wychodzenia z domu, e-Doręczenia to również gwarancja: tajemnicy korespondencji, możliwości łatwego i jednoznacznego określenia nadawcy i adresata czy  integralności  i prawdziwości przesyłanych danych.

Harmonogram e-Doręczeń

Począwszy od 1 stycznia 2025 r. e-Doręczenia są wprowadzane stopniowo, zgodnie z przyjętym harmonogramem. Proces ten ma zakończyć się w październiku 2029 r.

Od początku br. e-Doręczenia stosują w szczególności:

• organy administracji rządowej oraz jednostki budżetowe obsługujące te organy,
• inne organy władzy publicznej, w tym organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz jednostki budżetowe obsługujące te organy,
• ZUS, KRS, NFZ,
• agencje wykonawcze, instytucje gospodarki budżetowej, państwowe fundusze celowe, samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, uczelnie publiczne, Polska Akademia Nauk 
• osoby wykonujące zawody zaufania publicznego.

W najbliższym czasie, bo od 1 kwietnia 2025 r. e-Doręczenia obejmą podmioty niepubliczne zarejestrowane w KRS przed 1 stycznia  2025 r., a od 1 lipca 2025 r. podmioty niepubliczne zarejestrowane w CEiDG do 31 grudnia 2024 r. – w przypadku dokonywania zmian we wpisie po 30 czerwca 2025 r.

Okres przejściowy w e-Doręczeniach

W grudniu 2024 r. Prezydent podpisał nowelizację ustawy z dnia 21 listopada 2024 r. o zmianie ustawy o doręczeniach elektronicznych, która wprowadziła okres przejściowy dla e-Doręczeń.

Co istotne, wprowadzenie takiego okresu przejściowego nie wpływa na przyjęty harmonogram wdrażania e-Doręczeń i obowiązek posiadania aktywnych adresów do e-Doręczeń. Skorzystanie z okresu przejściowego, który ma obowiązywać do końca tego roku, jest fakultatywne i zależy od decyzji danego organu oraz stopnia jego przygotowania do nowych wymogów. W czasie obowiązywania okresu przejściowego e-Doręczenia funkcjonują zatem równolegle obok korespondencji papierowej i ePUAP.

Już 1 stycznia 2025 r. na niektóre firmy zostaną nałożone nowe wymogi związane z prowadzeniem ksiąg rachunkowych przy użyciu programów komputerowych i przesyłania ich do właściwego naczelnika urzędu skarbowego w formie plików elektronicznych. Są one efektem nowelizacji ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, w tym ustawy o CIT, a także rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 sierpnia 2024 r. w sprawie dodatkowych danych, o które należy uzupełnić prowadzone księgi rachunkowe podlegające przekazaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na czym polega cyfryzacja ksiąg rachunkowych?

Obecnie podatnicy prowadzący księgi podatkowe i wytwarzający dowody księgowe w formie elektronicznej, korzystają ze struktur logicznych JPK_KR obowiązujących od 1 lipca 2018 r.

Cyfryzacja ksiąg rachunkowych, która nastąpi na skutek zmian wchodzących w życie z dniem 1 stycznia 2025 r., będzie polegać na nałożeniu obowiązku na podatników prowadzących księgi rachunkowe, aby prowadzili je przy użyciu programów komputerowych i przesyłali je właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w formie jednolitego pliku kontrolnego JPK_KR_PD. Dodana zostanie także nowa funkcjonalność w postaci możliwości podzielenia generowanej struktury JPK_KR_PD na mniejsze okresy – miesięczne, kwartalne, półroczne, aby nie doprowadzić do przesyłania plików o zbyt dużej objętości.

Ważne: Poza strukturą logiczną JPK_KR_PD odnoszącą się do ksiąg rachunkowych Ministerstwo Finansów opracowało także odrębną strukturę logiczną dla środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – JPK_ST_KR.

Z broszurami informacyjnymi nowych struktur JPK_KR_PD i JPK_ST_KR, które będą obowiązywać od 1 stycznia 2025 r., można zapoznać się pod adresem: https://www.gov.pl/web/kas/struktury-jpk-w-podatkach-dochodowych.

Kto zostanie objęty obowiązkiem prowadzenia ksiąg rachunkowych w postaci cyfrowej?

Cyfryzacja dokumentacji księgowej ma następować stopniowo i zostanie rozłożona na etapy. Z początku dotknie największe firmy, które już teraz powinny rozpocząć przygotowania i korygowanie prowadzonych ksiąg, by sprostać nowym wymogom wchodzącym w życie od nowego roku.

Harmonogram cyfryzacji ksiąg rachunkowych prezentuje się następująco:

• za rok podatkowy (lub rok obrotowy – w przypadku spółek niebędących osobami prawnymi) rozpoczynający się po dniu 31 grudnia 2024 r. księgi rachunkowe prowadzone przy użyciu programów komputerowych po raz pierwszy będą musiały przesłać do naczelnika urzędu skarbowego podatkowe grupy kapitałowe oraz podatnicy i spółki niebędące osobami prawnymi, u których wartość przychodu uzyskanego w poprzednim roku przekroczyła równowartość 50 mln euro.
• za rok podatkowy (lub rok obrotowy) rozpoczynający się po dniu 31 grudnia 2025 r. księgi rachunkowe prowadzone przy użyciu programów komputerowych po raz pierwszy będą musieli przesłać do naczelnika urzędu skarbowego podatnicy i spółki niebędące osobami prawnymi, które mają obowiązek przesyłać ewidencje JPK_VAT.
• za rok podatkowy (lub rok obrotowy) rozpoczynający się po dniu 31 grudnia 2026 r. księgi rachunkowe prowadzone przy użyciu programów komputerowych po raz pierwszy będą musieli przesłać do naczelnika urzędu skarbowego pozostali podatnicy i spółki niebędące osobami prawnymi.

Ważne: W praktyce zatem do faktycznej realizacji tego obowiązku dojdzie po raz pierwszy w 2026 r. – za 2025 r. Dla podatników, którzy zostaną objęci jako pierwsi obowiązkiem prowadzenia ksiąg rachunkowych przy użyciu programów komputerowych oraz przesyłania ich właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, termin ten pokrywa się z upływem terminu złożenia zeznania podatkowego za 2025 r. Pierwsze pliki powinny zostać więc przesłane do końca marca 2026 r.

Kto nie podlega obowiązkowi cyfryzacji dokumentów księgowych?

Powyższy obowiązek nie dotyczy wszystkich podatników. Zwolnieni będą z niego:

• podatnicy podmiotowo zwolnieni od podatku, z wyjątkiem fundacji rodzinnych;
• podatnicy uprawnieni do składania zeznania w postaci papierowej;
• podatnicy prowadzący uproszczoną ewidencję przychodów i kosztów.

O jakie informacje należy uzupełnić elektroniczne księgi rachunkowe?

Jak wynika z § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 sierpnia 2024 r. w sprawie dodatkowych danych, o które należy uzupełnić prowadzone księgi rachunkowe podlegające przekazaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, danymi dodatkowymi, o które powinno się uzupełnić księgi, są:

1. numer identyfikacji podatkowej kontrahenta podatnika (NIP), o ile został nadany;
2. numer identyfikujący fakturę w Krajowym Systemie e-Faktur, o ile został nadany do dnia przekazania księgi – w przypadku faktur wystawionych przez podatnika stanowiących dowód księgowy;
3. znaczniki identyfikujące konta ksiąg wykazywane według słownika znaczników identyfikujących konta ksiąg;
4. dane potwierdzające nabycie, wytworzenie lub wykreślenie danego środka trwałego lub danej wartości niematerialnej i prawnej z ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych;
5. wysokość różnicy pomiędzy wynikiem finansowym ustalonym na podstawie przepisów o rachunkowości a podstawą opodatkowania ustaloną na podstawie przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dodatkowe dane, o których mowa w:

• pkt 1 i 2 – wykazuje się w postaci zapisu, w odniesieniu do poszczególnych zdarzeń ujętych w księgach;
• w pkt 3 – przyporządkowuje się w oparciu o kryteria klasyfikacyjne przyjęte dla zapisów zdarzeń w księgach;
• w pkt 4 – wykazuje się w odniesieniu do danego środka trwałego lub danej wartości niematerialnej i prawnej wprowadzonych do ewidencji.

Istnieją jednak pewne wyjątki. Otóż, w odniesieniu do ksiąg za rok podatkowy, który rozpoczyna się po dniu 31 grudnia 2024 r., a przed dniem 1 stycznia 2026 r., a w przypadku spółek niebędących osobami prawnymi – za rok obrotowy, który rozpoczyna się po dniu 31 grudnia 2024 r., a przed dniem 1 stycznia 2026 r., nie ma obowiązku uzupełniać ksiąg o dodatkowe dane z ww. pkt 1, 2, 4 i 5. Wymagane będzie tym samym ich uzupełnienie tylko o znaczniki identyfikujące konta ksiąg wykazywane według słownika znaczników identyfikujących (pkt 3).

Pracodawcy, którzy zatrudniają lub planują zatrudniać obywateli Ukrainy, powinni pamiętać, że od 1 lipca br. nieco zmieniły się w tym zakresie przepisy, co miało związek z nowelizacją ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa.

Mniej czasu na powiadomienie PUP

Pierwszą, zasadniczą zmianą wprowadzoną do ustawy pomocowej, jest skrócenie czasu, jaki przysługuje pracodawcy na powiadomienie o fakcie zatrudnienia obywatela Ukrainy właściwego ze względu na siedzibę lub miejsce zamieszkania podmiotu powiatowego urzędu pracy. Dotychczas było to 14 dni, jednakże teraz podmiot powierzający wykonywanie pracy ma obowiązek dokonać takiego powiadomienia w terminie 7 dni od dnia podjęcia pracy przez obywatela Ukrainy. Przesłanie takiego powiadomienia następuje za pośrednictwem systemu teleinformatycznego.

Ponadto, jeśli w międzyczasie doszłoby do:

• zmiany rodzaju umowy pomiędzy podmiotem powierzającym wykonywanie pracy a obywatelem Ukrainy,
• zmiany stanowiska lub rodzaju wykonywanej pracy,
• zmniejszenia wymiaru czasu pracy lub liczby godzin pracy w tygodniu lub miesiącu określony w powiadomieniu,
• obniżenia miesięcznej lub godzinowej stawki wynagrodzenia określonej w powiadomieniu

– w takim przypadku podmiot powierzający pracę ma obowiązek złożyć ponowne powiadomienie, w terminie 7 dni od wystąpienia jednej z tych okoliczności.

Przedłużenie legalności pobytu Ukraińców w Polsce

Na skutek lipcowej nowelizacji nastąpiło także przedłużenie legalności pobytu Ukraińców w Polsce, który to pierwotnie był ustalony do 30 czerwca 2024 r. Aktualnie, jeśli obywatel Ukrainy przybył legalnie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w okresie od dnia 24 lutego 2022 r. i deklaruje zamiar pozostania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jego pobyt na tym terytorium uznaje się za legalny do dnia 30 września 2025 r.

Należy jednocześnie przypomnieć, że wyjazd obywatela Ukrainy z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na okres powyżej 30 dni pozbawia go powyższego uprawnienia, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczy to osób skierowanych do wykonywania pracy lub usług poza granicami kraju przez podmioty prowadzące działalność na terytorium Polski.

Ukrócenie praktyk zatrudniania obywateli Ukrainy poniżej płacy minimalnej

Wprawdzie przepisy zakazujące zatrudniania obywateli Ukrainy poniżej płacy minimalnej nie są czymś nowym, wprowadzonym dopiero lipcową nowelizacją, to jednak uprzednio zdarzało się, że nie były one respektowane przez pracodawców.

Należy dlatego przypomnieć w tym miejscu, że obywatel Ukrainy jest uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeśli spełnione są łącznie następujące warunki:

1) przebywa legalnie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego pobyt uznaje się za legalny na podstawie obowiązujących przepisów;

2) podmiot powierzający wykonywanie pracy powiadomił o fakcie powierzenia pracy powiatowy urząd pracy w terminie 7 dni;

3) wymiar czasu pracy nie jest niższy niż wskazany w powiadomieniu lub liczba godzin nie jest mniejsza niż wskazana w powiadomieniu;

4) obywatel Ukrainy otrzymuje wynagrodzenie w wysokości nie niższej niż określona w powiadomieniu lub ustalonej według stawki określonej w powiadomieniu, proporcjonalnie zwiększonej w przypadku podwyższenia wymiaru czasu pracy lub liczby godzin pracy;

5) wynagrodzenie obywatela Ukrainy spełnia wymogi określone w przepisach o minimalnym wynagrodzeniu.

Położenie nacisku w przesłankach legalnego zatrudnienia obywatela Ukrainy na kwestie związane z minimalnym wynagrodzeniem służy z jednej strony ochronie cudzoziemców przed wyzyskiem, natomiast z drugiej ma także na celu zabezpieczenie interesów obywateli Polski, którzy w sytuacji zatrudniania obywateli Ukrainy po niższych stawkach, mogliby tracić szansę na pracę.

Z nowego w polskim systemie prawnym rozwiązania, czyli wakacji od ZUS, będzie można skorzystać jeszcze w bieżącym roku. Długo wyczekiwana przez przedsiębiorców ulga w opłacaniu składek społecznych ma być dostępna już od 1 listopada. Na czym konkretnie polegają wakacje od ZUS, kogo dotyczą oraz na jakich zasadach?

Wakacje od ZUS, czyli…

Wakacje od składki społecznej, przewidziane w ustawie z dnia 9 maja 2024 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw. Trzeba wyraźnie podkreślić, że wakacje od ZUS nie dotyczą składki zdrowotnej. W tym zakresie nie przewidziano żadnych ulg.

Wakacje składkowe pozwalają przedsiębiorcy skorzystać ze zwolnienia z opłacania następujących składek:

• emerytalnej,
• rentowej,
• wypadkowej,
• chorobowej,
• na Fundusz Pracy i Fundusz Solidarnościowy.

Pod uwagę bierze się najniższą podstawę wymiaru.

Ile trwają wakacje od ZUS?

Z wakacji od ZUS przedsiębiorca będzie mógł korzystać tylko przez jeden miesiąc w każdym roku kalendarzowym. Nie ma przy tym znaczenia, jaki będzie to miesiąc – decyzja należy tu do płatnika składek.

Dla jakich przedsiębiorców przewidziane są wakacje od ZUS?

Wakacje składkowe są rozwiązaniem, z którego skorzystać będzie mógł każdy mikroprzedsiębiorca lub samozatrudniony widniejący w rejestrze CEIDG, niezależnie od tego, z jakiej formy opodatkowania korzysta, a także wspólnicy spółki cywilnej.

Pod wakacje od ZUS podlegają zatem:

• osoby prowadzące jednoosobową działalność gospodarczą oraz
• przedsiębiorcy zatrudniający do 9 osób.

Co jednak istotne, zwolnienie z obowiązku opłacania składek społecznych dotyczy tylko tych składek, które przedsiębiorca opłaca za siebie. Ulga ta nie obejmuje natomiast składek, które opłaca on za swoich pracowników, czy zleceniobiorców.

Na jakich warunkach można skorzystać z wakacji od ZUS?

Zwolnienie z opłacania składek społecznych w wybranym przez przedsiębiorcę miesiącu w roku kalendarzowym jest możliwe, jeśli spełni on następujące warunki:

1) w miesiącu kalendarzowym poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku będzie mieć zgłoszonych do ubezpieczenia emerytalnego, rentowego i wypadkowego lub ubezpieczenia zdrowotnego nie więcej niż dziesięciu ubezpieczonych;

2) w ostatnich 2 latach kalendarzowych poprzedzających rok złożenia wniosku nie osiągnął przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej lub w co najmniej jednym roku z 2 ostatnich lat kalendarzowych poprzedzających rok złożenia wniosku osiągnął roczny przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej nieprzekraczający równowartości w złotych 2 milionów euro;

3) jako ubezpieczony w roku kalendarzowym poprzedzającym rok złożenia wniosku oraz w okresie od początku roku kalendarzowego złożenia wniosku do dnia złożenia tego wniosku nie wykonywał pozarolniczej działalności gospodarczej na rzecz byłego pracodawcy, na rzecz którego w roku kalendarzowym rozpoczęcia działalności gospodarczej lub w poprzednim roku kalendarzowym wykonywał w ramach stosunku pracy lub spółdzielczego stosunku pracy czynności wchodzące w zakres wykonywanej działalności gospodarczej;

4) w miesiącu kalendarzowym poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku jako ubezpieczony podlegał ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jak przygotować i złożyć wniosek o wakacje od ZUS?

Aby skorzystać z wakacji składkowych, przedsiębiorca musi wystąpić do ZUS z odpowiednim wnioskiem. Będzie to wniosek RWS, który wkrótce pojawi się na platformie. W związku z tym, że z przepisów wynika wprost, że zwolnienie z opłacenia składek stanowi pomoc de minimis, we wniosku tym przedsiębiorca będzie dodatkowo zobowiązany, by wskazać informacje o rodzajach pomocy publicznej, z których korzystał.

Informacje, jakie powinny znaleźć się w takim wniosku, to:

1) dane płatnika składek (imię i nazwisko, NIP/PESEL albo seria i numer dowodu osobistego lub paszportu),

2) wskazanie miesiąca kalendarzowego, w którym płatnik składek zamierza skorzystać ze zwolnienia od ZUS,

3) oświadczenia, że na dzień złożenia wniosku płatnik składek spełnia ww. warunki niezbędne do skorzystania z wakacji od ZUS,

4) zaświadczenia o pomocy de minimis i pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie, jaką otrzymał w okresie 3 lat poprzedzających dzień złożenia wniosku, albo oświadczenie o wielkości tej pomocy otrzymanej w tym okresie, albo oświadczenie o nieotrzymaniu takiej pomocy w tym okresie;

5) informacje niezbędne do udzielenia pomocy de minimis, dotyczące tego przedsiębiorcy i prowadzonej przez niego działalności gospodarczej oraz wielkości i przeznaczenia pomocy publicznej otrzymanej w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikowalnych, na których pokrycie ma być przeznaczona pomoc de minimis.

Taki wniosek należy złożyć w miesiącu poprzedzającym miesiąc kalendarzowy, który ma być objęty zwolnieniem. Wniosek składa się wyłącznie za pomocą profilu informacyjnego utworzonego w systemie teleinformatycznym udostępnionym przez Zakład, w formie dokumentu elektronicznego (PUE ZUS).

Zakład rozstrzyga o zwolnieniu z opłacenia składek i informuje o tym płatnika za pośrednictwem systemu teleinformatycznego. Jeśli rozstrzygnięcie w całości uwzględnia wniosek, nie trzeba wydawać w tym przedmiocie decyzji. Natomiast w razie otrzymania decyzji odmownej, będzie się można od niej odwołać.

Co równie istotne, wniosek rozstrzygnięty przez ZUS nie podlega wycofaniu albo korekcie, co oznacza, że przedsiębiorca, po otrzymaniu rozstrzygnięcia, nie będzie mógł wycofać się z wakacji składkowych lub zmienić ich terminu.

Co z działalnością w trakcie trwania wakacji od ZUS?

Gdy temat wakacji składkowych pojawił się w przestrzeni publicznej po raz pierwszy, jedna z głównych obaw, jaka towarzyszyła przedsiębiorcom, dotyczyła tego, co będzie dziać się z ich firmą w okresie „wakacyjnym”.

Rozwiewając wszelkie wątpliwości:

• w miesiącu, w którym przedsiębiorca korzysta z wakacji od ZUS i nie opłaca składek społecznych z własnej kieszeni, składki te opłacane są z budżetu państwa,
• wakacje od ZUS nie wpływają tym samym (nie pogarszają) przyszłej sytuacji przedsiębiorcy związanej z jego prawem do emerytury bądź renty,
• w okresie wakacji od ZUS przedsiębiorca nie musi w dodatku zawieszać swojej działalności i faktycznie wstrzymywać się od jej prowadzenia, zaprzestawać świadczenia usług.

Oznacza to zatem, że wakacje składkowe nie wiążą się dla przedsiębiorców z żadnymi stratami i negatywnymi konsekwencjami – mogą oni w tym czasie normalnie prowadzić firmę, wystawiać faktury i generować przychody, nie obawiając się jednocześnie o wysokość przyszłej emerytury lub renty.

Wakacje od ZUS w 2024 r.

Wakacje od ZUS będą oficjalnie dostępne od 1 listopada br. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że z wnioskiem powinno się wystąpić w miesiącu poprzedzającym miesiąc kalendarzowy, który ma być objęty zwolnieniem, w rzeczywistości ze zwolnienia będzie można skorzystać tylko za grudzień 2024 r., składając wniosek w listopadzie.  

Przedstawiciele branży transportowej, która to zmaga się w ostatnim czasie z szeregiem problemów, wystąpili do Ministerstwa Infrastruktury z postulatem wprowadzenia zmian w zasadach naliczania składek na ubezpieczenia społeczne kierowców uczestniczących w przewozach międzynarodowych. Warto podkreślić, że proponowane zmiany dotyczą tymczasowego powrotu do dobrze znanych już przewoźnikom reguł, a mianowicie naliczania składek na ZUS od płacy minimalnej.

Od kilku lat koszty prowadzenia firmy transportowej, w co wlicza się także koszty pracownicze, stale rosną. Jednym z głównych prowodyrów takiego stanu rzeczy był Pakiet Mobilności, który to w 2022 roku wymusił na przedsiębiorstwach przewozowych wprowadzenie zmian w zasadach ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne dla kierowców międzynarodowych, przyjmując za tę podstawę przeciętne prognozowane wynagrodzenie za pracę w danym roku kalendarzowym w sektorze przedsiębiorstw. A te wynosi obecnie 7824 zł brutto, co jest wzrostem o niemal 1000 zł w porównaniu z rokiem ubiegłym. Znacząco wzrosły tym samym koszty utrzymania pracownika.

Przed rokiem 2022 wysokość składek na ubezpieczenia społeczne była natomiast naliczana od wynagrodzenia minimalnego, którego aktualna wysokość od 1 lipca 2024 roku to dla porównania 4300 zł brutto. I to właśnie tę podstawę postuluje się przywrócić obecnie. Wprawdzie początkowo proponowanym punktem odniesienia do naliczania składek miało być średnie wynagrodzenie za poprzedni rok, to jednak teraz przyjęcie takiego rozwiązania nie byłoby wystarczające. Wprowadzane w ostatnich latach zmiany zbiegły się bowiem w czasie ze skutkami pandemii COVID-19 oraz wojną za naszą wschodnią granicą, która mocno odbiła się na polskich przewoźnikach. W branży transportowej rosną przez to długi i zwiększa się lista firm, które zawieszają swoją działalność, rozpoczynają restrukturyzację lub bankrutują.

ZUS dla kierowców od płacy minimalnej rozwiązaniem o charakterze czasowym

Propozycje środowiska transportowego, które zwróciło się z nimi do Ministerstwa Infrastruktury, mają być teraz konsultowane z Ministerstwem Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej. Co istotne, jeśli proponowane postulaty faktycznie weszłyby w życie, to ich charakter będzie jedynie czasowy, epizodyczny – nie ma być to rozwiązanie wprowadzane na stałe. Z początku apelowano o to, by obniżenia dokonać na okres 18 miesięcy, jednak dużo bardziej prawdopodobne zdaje się skrócenie tego okresu do 12 miesięcy. Póki co nie wiadomo jeszcze, kiedy nowe rozwiązania miałyby wejść w życie. Wszystko wskazuje na to, że jeśli już to nastąpi, to najpewniej nie w tym roku, a na początku następnego.

ZUS dla kierowców od płacy minimalnej – kto zyska, a kto straci?

Czy przywrócenie starych zasad to aby na pewno rozwiązanie korzystne? Niestety odpowiedź na nie brzmi: to zależy dla kogo. Patrząc na to, co tu i teraz, przyjęcie za podstawę wymiaru składek ZUS płacy minimalnej daje korzyści wyłącznie pracodawcom, dla których wiąże się z wyraźnymi oszczędnościami. Innego zdania są natomiast kierowcy, którzy patrzą na tę propozycję perspektywicznie – niższa podstawa składek ZUS oznacza dla nich bowiem niższą emeryturę w przyszłości. Zgodnie z zapewnieniami, nie będzie wpływać natomiast na wysokość bieżących świadczeń (m.in. za czas choroby), które to mają zostać utrzymane na takim samym poziomie.

Niemniej Ministerstwo Infrastruktury, w piśmie wystosowanym do Zrzeszenia Międzynarodowych Przewoźników Drogowych w Polsce i Związku Pracodawców Transport i Logistyka, odniosło się przychylnie do wystosowanych postulatów, podkreślając, iż jest to ograniczone w czasie rozwiązanie pomocowe, które może przyczynić się do obniżenia kosztów prowadzonej działalności i jest bardzo ważnym wsparciem dla polskiej branży międzynarodowego transportu drogowego.

Podstawa wymiaru składki społecznej dla kierowcy międzynarodowego na gruncie obowiązujących przepisów

Przypominamy, że na mocy art. 26g ustawy o czasie pracy kierowców, w przypadku kierowców międzynarodowych, których miesięczny przychód jest wyższy niż prognozowane przeciętne wynagrodzenie, w skład przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne nie wchodzą:

• kwota stanowiąca równowartość 60 euro za każdy dzień pobytu za granicą, z zastrzeżeniem że tak ustalony miesięczny przychód tych osób stanowiący podstawę wymiaru składek nie może być niższy od kwoty przeciętnego wynagrodzenia oraz;
• należności stanowiące zwrot równowartości poniesionych przez kierowcę kosztów:

1. noclegu, o którym mowa w art. 8 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 561/2006,
2. podróży do miejsca rozpoczęcia międzynarodowego przewozu drogowego środkami transportu innymi niż pojazd będący w dyspozycji pracodawcy lub podmiotu, na rzecz którego kierowca wykonuje międzynarodowy przewóz drogowy,
3. niezbędnych udokumentowanych wydatków określonych lub uznanych przez pracodawcę lub podmiot, na rzecz którego kierowca wykonuje międzynarodowy przewóz drogowy, odpowiednio do uzasadnionych potrzeb w wysokości nieprzekraczającej kwoty wydatków faktycznie poniesionych i udokumentowanych przez kierowcę,
4. korzystania z urządzeń sanitarnych, określonych na podstawie średnich nieudokumentowanych kosztów takich usług oferowanych w ogólnodostępnych miejscach obsługi podróżnych w państwach, w których kierowca wykonuje zadania służbowe.

Ponadto, pracodawca ma również prawo do skorzystania ze zwolnienia na gruncie ustawy o PIT, o którym mowa w art. 21 pkt 23d). Stanowi on, że wolne od podatku dochodowego są przychody ze stosunku pracy oraz umowy zlecenia, otrzymane przez kierowcę z tytułu wykonywania międzynarodowych przewozów drogowych, w wysokości stanowiącej równowartość 20 euro za każdy dzień pobytu kierowcy za granicą.

Łatwiejsze prowadzenie firmy transportowej? Tak, z kancelarią LEGALTRANS!

Obawiają się Państwo nowych regulacji, które są wprowadzane do krajowego porządku prawnego średnio kilka razy w ciągu roku? A może dostrzegają, że przez niedostateczną znajomość przepisów w firmie często pojawiają się dodatkowe problemy, nowe wyzwania, a czasami  i nieprzewidziane koszty?

Jeśli chcą Państwo zarządzać swoim przedsiębiorstwem z większym spokojem, pewnością i gwarancją bezpieczeństwa, zachęcamy do skontaktowania się z naszą kancelarią! Przy naszym stałym wsparciu będą Państwo przygotowani na wszelkie zmiany prawne, a przez to zdołają uniknąć wielu nieprzyjemnych i stresujących sytuacji.

Opóźnienia w płatnościach pociągają dla każdego przedsiębiorcy poważne skutki. Jeśli wystawił on fakturę, jednak nie otrzymał zapłaty za wykonaną usługę, wcale nie zwalnia go to z konieczności zapłaty podatku PIT/CIT i VAT, mimo że w rzeczywistości nie ma on na swoim koncie pieniędzy wynikających z wystawionych dokumentów. W takich sytuacjach przedsiębiorca może skorzystać z tzw. ulgi na złe długi, która pozwoli mu uniknąć tymczasowo płacenia podatku z nieopłaconej jeszcze faktury.

Ulga na złe długi jest znana zarówno przepisom PIT/CIT, jak i VAT, umożliwiając zmniejszenie podstawy opodatkowania o wysokość nieuregulowanych przez kontrahenta faktur. Przedsiębiorca, który chce z niej skorzystać, będzie zobligowany tym samym do spełnienia ustawowych wymogów.

Ulga na złe długi w PIT i CIT

O uldze na złe długi w PIT mówi art. 26i, określający warunki do zmiany wysokości podstawy opodatkowania oraz strat w związku z nieuregulowanymi wierzytelnościami o zapłatę świadczenia pieniężnego z tytułu transakcji handlowej. Jego odpowiednikiem w ustawie o CIT jest art. 18f, gdzie ulgę na złe długi uregulowano w analogiczny sposób. Jej omówienie nastąpi tu na przykładzie przepisów ustawy o PIT.

Jak wynika z treści art. 26i ustawy o PIT, podstawa obliczenia podatku ustalona zgodnie z art. 26 ust. 1, art. 30c ust. 2 lub art. 30ca ust. 3 oraz po uprzednim odliczeniu kwot określonych w art. 26e, art. 26ga, art. 26gb, art. 26h-26hd i art. 52jb:

1) może być zmniejszona o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie;

2) podlega zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania do zapłaty świadczenia pieniężnego w rozumieniu art. 4 pkt 1a ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom, które nie zostało uregulowane, przy czym zwiększenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.

Kluczowe pozostaje tu więc to, by dokonać odpowiedniego zmniejszenia w zeznaniu podatkowym za rok, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze, rachunku lub w umowie. Okres 90 dni jest liczony, począwszy od pierwszego dnia następującego po terminie zapłaty wynikającym z faktury, rachunku lub umowy. Co jednak ważne, przedsiębiorca może odwoływać się do przepisów o uldze na złe długi również w trakcie ustalania zaliczek na podatek dochodowy, a więc w trakcie roku.

Jeśli wierzytelność zostanie uregulowana albo zbyta po roku podatkowym, w którym podatnik dokonał pomniejszenia podstawy PIT/CIT, ma on następnie obowiązek odpowiedniego powiększenia podstawy w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym wierzytelność została uregulowana lub zbyta, odpowiednio o wartość kwot uprzednio odliczonych.

Warunki skorzystania z ulgi na złe długi w PIT i CIT

Aby skorzystać z ulgi na złe długi, łącznie muszą zostać spełnione także inne warunki, wynikające z art. 26i ust. 10 ustawy o PIT:

1) na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego dłużnik nie może być w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;

2) od daty wystawienia faktury, rachunku lub zawarcia umowy dokumentującej wierzytelność nie powinny upłynąć 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym sporządzono te dokumenty, a w przypadku gdy rok kalendarzowy, w którym wystawiono fakturę (rachunek), jest inny niż rok kalendarzowy, w którym zawarto umowę – gdy nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku kalendarzowego późniejszej z tych czynności;

3) transakcja handlowa została zawarta w ramach działalności wierzyciela oraz działalności dłużnika, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium RP.

Ulga na złe długi w VAT

Ulga na złe długi pozwala także na odzyskanie podatku VAT z niezapłaconych przez dłużnika faktur. Jest to uprawnienie, jednak nie obowiązek przedsiębiorcy. W tym przypadku należy sięgnąć do art. 89a ustawy o VAT, z którego treści wynika, że podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Nieściągalność wierzytelności będzie można uznać za uprawdopodobnioną, w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Takiej korekty dokonuje się w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem, że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie. Jeśli natomiast po złożeniu korekty należność zostanie uregulowana albo zbyta, wierzyciel powinien pamiętać, by zwiększyć podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta.

Warunki skorzystania z ulgi na złe długi w VAT

Podobnie jak w przypadku ustawy PIT/CIT, tak również ustawa VAT określa pewne warunki, jakie muszą zostać spełnione, by móc skorzystać z ulgi na złe długi. Poza uprawdopodobnieniem nieściągalności wierzytelności należy pamiętać również o tym, by:

1) na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, wierzyciel był podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny,

2) od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie powinny upłynąć 3 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona.

Każdy pracownik jest uprawniony do corocznego, nieprzerwanego, płatnego urlopu wypoczynkowego w wymiarze 20 lub 26 dni, w zależności od stażu pracy. To jedno z jego podstawowych praw, którego nie może się on zrzec. W związku jednak z tym, że urlopy nieco dezorganizują pracę w każdym przedsiębiorstwie, zadaniem pracodawcy jest wypracowanie systemu, który pozwoli na rozsądne planowanie urlopów wypoczynkowych bez ryzyka nadmiernego zakłócenia standardowego rytmu pracy.

Urlop zgodnie z planem urlopów wypoczynkowych

Odwołując się do podstawowej zasady wyrażonej w art. 163 KP, urlopów wypoczynkowych powinno udzielać się zgodnie z planem urlopów. Plan urlopów ustala pracodawca, biorąc pod uwagę wnioski pracowników i konieczność zapewnienia normalnego toku pracy. Planem urlopów nie obejmuje się jednak części urlopu udzielanego pracownikowi na żądanie.

Bardzo często plan urlopów utożsamiany jest z planem rocznym. Tymczasem przepisy nigdzie nie narzucają pracodawcy, by ustalał on harmonogram urlopów z góry na cały rok kalendarzowy. Plan urlopów może obejmować również krótsze okresy, na przykład kwartał lub półrocze. Planowanie urlopów w krótszej perspektywie w wielu przypadkach okazuje się znacznie korzystniejsze, ponieważ pozwala z większą precyzją przewidzieć pewne zdarzenia. Gdy natomiast urlopy ustalane są z rocznym wyprzedzeniem, w praktyce często dochodzi na tym polu do wielu zmian, wynikających zarówno z przyczyn leżących po stronie pracowników, jak i nierzadko samych pracodawców. Stąd też, ustalając organizację urlopów wypoczynkowych, warto rozważyć, czy bardziej zasadne nie będzie wprowadzenie planów krótkookresowych, sprzyjających w licznych przypadkach lepszej organizacji i nienarażających pracodawcę na nagłe zmiany.

Urlopy wypoczynkowe możliwe również bez planu urlopów

Plan urlopów nie jest jedynym narzędziem do ustalania urlopów pracowniczych w przedsiębiorstwie. Przepisy zezwalają bowiem pracodawcy na rezygnację z planu urlopów, co wymaga jednak uprzedniej zgody zakładowej organizacji związkowej (dotyczy to także pracodawców, u których takie organizacje nie działają).

Jeśli u danego pracodawcy nie obowiązuje plan urlopów, wtedy też termin urlopu ustala się w porozumieniu z pracownikami, również biorąc pod uwagę ich wnioski oraz konieczność zapewnienia normalnego toku pracy.

Dobrą praktyką, jakiej powinien przestrzegać w tym miejscu pracodawca, jest zadbanie o to, by udzielać takich urlopów sprawiedliwie, zgodnie z kolejnością spływania wniosków. Pracownicy, którzy planują urlop w standardowych miesiącach wakacyjnych, powinni pamiętać, by zasygnalizować pracodawcy potrzebę wypoczynku w tym czasie z odpowiednim wyprzedzeniem. Należy jednocześnie podkreślić, że nie istnieje tu żadne, z góry narzucone pierwszeństwo w udzielaniu urlopów dla pracowników będących rodzicami, z tytułu trwania w tym czasie wakacji szkolnych. Przepisy dotyczące urlopów wypoczynkowych nie faworyzują w tym przypadku żadnej z grup pracowniczych.

Warto mieć dodatkowo na względzie, że poza miesiącami wakacyjnymi dużym zainteresowaniem „urlopowym”, zawsze cieszą się także inne okresy, takie jak długie weekendy majowe i czerwcowe. W miarę możliwości nie powinno dochodzić jednak do sytuacji, w których każdego roku urlop w tym czasie otrzymują stale jedne i te same osoby, kosztem innych pracowników.

Za brak urlopu grozi kara

W związku z tym, że prawo do płatnego urlopu jest jednym z podstawowych praw pracowniczych, każdy pracodawca jest zobowiązany zadbać o właściwą organizację urlopów w trakcie roku. Nie wolno zapominać, że za nieudzielenie przysługującego pracownikowi urlopu lub bezpodstawne obniżenie jego wymiaru pracodawca może zostać ukarany karą grzywny w wysokości od 1000 zł do nawet 30 000 zł.

Jeśli natomiast pracownikowi nie udałoby się wykorzystać całego urlopu w terminie ustalonym zgodnie z planem urlopów lub na podstawie zawieranego z pracodawcą porozumienia, urlop niewykorzystany powinien zostać mu udzielony najpóźniej do dnia 30 września następnego roku kalendarzowego.