Od 1 września 2022 r. do 30 listopada 2022 r. realizowany jest pilotażowy projekt zmiany w funkcjonowaniu przejść granicznych dla ruchu pojazdów ciężarowych. Miejsce realizacji odpraw pozostaje w tym czasie uzależnione od dopuszczalnej masy całkowitej samochodu.

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Ministerstwo Finansów samochody ciężarowe, których DMC nie przekracza 7,5 tony, są odprawiane tylko na drogowych przejściach granicznych:

• Zosin – Ustiług,
• Dołhobyczów – Uhrynów,
• Budomierz – Hruszew,
• Krościenko – Smolnica.

Przejścia graniczne dostępne w okresie od 1 września do 30 listopada br. dla ciężarówek, których DMC przekracza 7,5 tony to z kolei:

• Dorohusk – Jagodzin,
• Hrebenne – Rawa Ruska,
• Korczowa – Krakowiec,
• Medyka – Szeginie.

Przewóz towarów podlegających kontroli PIORiN, PIW, PIS i IJHARS

Nie zmieniły się natomiast zasady kontroli w odniesieniu do przewozów towarów kontrolowanych przez Państwową Inspekcję Ochrony Roślin i Nasiennictwa, Państwową Inspekcję Weterynaryjną, Państwową Inspekcję Sanitarną oraz Inspekcję Jakości Handlowej Produktów Rolno-Spożywczych. Ministerstwo Finansów przekazało, że są one realizowane w punktach kontroli granicznej wyznaczonych zgodnie z rozporządzeniem nr 2017/625.

20 maja 2021 r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, wprowadzającą ulgę e-TOLL w podatku dochodowym. Ulga ta obowiązuje od 29 czerwca br. Na czym polega, komu przysługuje i kiedy możemy z niej skorzystać? Jak dokonać odliczenia?

Z działającego od czerwca br. nowego systemu poboru opłat e-TOLL obowiązkowo korzystają obecnie pojazdy ciężkie o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony oraz autobusy, niezależnie od ich dopuszczalnej masy całkowitej. Elektroniczne naliczanie opłat za przejazdy wybranymi odcinkami dróg płatnych wymaga rejestracji w systemie oraz przystosowania tych pojazdów w odpowiednie urządzenia: OBU lub ZSL. Tutaj zachęcamy do skorzystania oferty naszego partnera – LEGAL TELEMATICS. Przypomnijmy, że termin, do którego należy tego dokonać, upływa już za miesiąc, 30 września br. – wtedy też nastąpi wygaszenie wciąż funkcjonującego obok e-TOLL systemu viaTOLL.

Czego dotyczy ulga e-TOLL?

Ulga e-TOLL pozwala na odliczenie od dochodu (przychodu) z pozarolniczej działalności gospodarczej lub od dochodu z działów specjalnych produkcji rolnej za 2021 r.:

1. Wydatków poniesionych na nabycie urządzenia pokładowego (OBU) lub zewnętrznego systemu lokalizującego (ZSL), niezbędnych w celu przystosowania floty do nowego systemu poboru opłat.
2. Opłat poniesionych z tytułu umowy na obsługę ZSL lub OBU.
3. Opłat poniesionych z tytułu umowy leasingu, najmu, dzierżawy ZSL lub OBU bądź innej umowy o podobnym charakterze, na podstawie której urządzenia te są używane.

Jakie zasady obowiązują przy uldze e-TOLL?

Podatnicy PIT mogą odliczyć ulgę:

• od dochodu opodatkowanego na zasadach ogólnych,
• od dochodu opodatkowanego według stawki 19%,
• od przychodu opodatkowanego ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych,
• według skali podatkowej.

Podatnicy CIT odliczają ulgę:

• od dochodu opodatkowanego stawką 9%,
• od dochodu opodatkowanego stawką 19%.

Odliczeniu w ramach ulgi e-TOLL podlegają jedynie wydatki, jakie podatnik poniósł w 2021 r. Ulga uwzględnia wydatki i opłaty netto, bez podatków od towarów i usług.

Przedsiębiorca może dokonać odliczenia wydatków poniesionych na urządzenia i opłaty również  wtedy, gdy zostały one uwzględnione w kosztach uzyskania przychodu.

Wysokość ulgi e-TOLL

Każdy przedsiębiorca może dokonać odliczenia wydatków i opłat do wysokości kwoty stanowiącej iloczyn 500 zł (maksymalna wysokość ulgi to 500 zł netto na każdy pojazd) oraz liczby systemów ZSL lub OBU.

Należy jednak pamiętać, że liczba urządzeń i systemów nie może być większa niż liczba pojazdów, które wykonały w 2021 r. co najmniej jeden przejazd, za który została zapłacona opłata elektroniczna z wykorzystaniem tego systemu lub urządzenia. Aby móc dokonać odliczenia, pojazd, w którym zainstalowano takie urządzenie, musi zatem wykonać w br. co najmniej jeden opłacony przejazd.

W praktyce, jeśli kierowca poniósł wydatek rzędu przykładowo 800 zł na jedno urządzenie do jednego pojazdu, zgodnie z przyjętymi zasadami może odliczyć on jedynie 500 zł (górny limit ulgi), a nie całe 800 zł. Jeśli jednak zmieściłby się on w kwocie 500 zł, wtedy ulga obejmuje wszystkie poniesione koszty.

Sposób dokonania odliczenia ulgi e-TOLL

Osoby będące podatnikami PIT dokonują odliczenia ulgi e-TOLL w zeznaniu składanym za 2021 r. Ulgę odlicza się od ustalonego za ten roku dochodu (przychodu).

Podatnicy CIT dokonują odliczenia w zeznaniu składanym za rok podatkowy, w którym ponieśli wydatki i opłaty. Odliczenia można dokonać również w zeznaniu składanym za rok podatkowy, obejmującym 31 grudnia 2021 r. Taka sytuacja dotyczy podatników CIT, u których rok podatkowy jest inny niż kalendarzowy.

Prawo przewozowe, płace minimalne w krajach UE, czy kabotaż w transporcie do 3,5 tony to tylko część tematów, które będą poruszane na szkoleniu w Tarnowie.

Szkolenie dla przewoźników do 3,5 tony odbędzie się w czwartek 28 czerwca 2018 roku w Tarnowie w restauracji „U Młynarzy” mieszczącej się przy ul. Kołłątaja 9. Rozpoczęcie spotkania zaplanowano na godzinę 9:30.

Wykłady będą prowadzić prawnicy z Kancelarii Legaltrans, a także księgowi oraz doradcy podatkowi z Centrum Księgowości Transportowej oraz eksperci branży transportowej z firmy Tachobus sp. z o.o.

Po więcej informacji zapraszamy na stronę http://www.dostawczakiem.pl/bezplatne-szkolenie-dla-transportu-do-35-tony-28-czerwca-w-tarnowie/

Ustawa o VAT określa podatnika na którym spoczywa obowiązek podatkowy, w zależności od miejsca świadczonych usług. Szczególnie staje się to przydatne, w sytuacji kiedy kontrahenci powiązanej transakcji pochodzą z różnych krajów. Miejsce świadczenia usług transportu towaru jest wyznacznikiem dla podmiotu, który będzie musiał rozliczyć VAT.

W przypadku państw członkowskich, obowiązek podatkowy spoczywa na podmiocie zamawiającym, w miejscu jego siedziby. Art. 28b ustawy o VAT wyróżnia alternatywy w przypadku, kiedy usługobiorca nie posiada siedziby firmy. Wówczas należy patrzeć kolejno na stałe miejsce prowadzenia działalności, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu podatnika. Chyba, że podatnik pomimo posiadania siedziby, stale wykonuje usługi w innym kraju, to wtedy miejscem podatkowym jest ten kraj. Natomiast w przypadku, gdy usługa wykonywana przez unijnych kontrahentów odbywa się poza terytorium UE, to za miejsce świadczenia usług uznaje się kraj trzeci. Sytuacja zmienia się, gdy usługi wykonywane są dla podmiotu który nie jest czynnym podatnikiem VAT. Wówczas miejscem świadczenia usług jest siedziba usługodawcy, w przypadku jej braku -stałe miejsce prowadzenia działalności, stałe miejsce zamieszkania, bądź zwykłe miejsce pobytu.

W sytuacji, gdy nabywcą jest podmiot nienależący do Wspólnoty, a wykonywana usługa odbywała się w całości w granicach unijnego państwa usługodawcy, to miejscem świadczenia usług, czyli obowiązek podatkowy będzie należał do kraju usługodawcy. Chyba że ten podmiot nie jest podatnikiem, a świadczenie usług transportowych będzie przebiegało przez terytorium dwóch różnych państw członkowskich, wówczas rozliczenie VAT spocznie na kraju w którym transport towarów się rozpoczął. W tym przypadku nie ma znaczenia pokonana odległość, ani dojazd po towary. Dla podmiotów pomocniczych do usług transportowych, którzy również nie są podatnikami usług, a dotyczą załadunku, rozładunku, przeładunku lub podobnych usług, to za miejsce świadczenia usług uznaje się kraj, w którym usługi są faktycznie wykonywane.

Ustawa o podatku od towarów i usług wyszczególnia również miejsca świadczenia usług dla;

– transportu pasażerów, jest miejsce gdzie odbywa się transport z uwzględnieniem pokonanych odległości,
– krótkoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce faktycznego oddawania do dyspozycji usługobiorcy (do 30 dni),
– długoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce siedziby usługobiorcy, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu.

Przy dokonywaniu usług wewnątrzwspólnotowych istotną kwestią jest wypełnienie informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach VAT-UE. Wcześniej należy jednak dokonać rejestracji poprzez formularz VAT-R w części C.3. Na tej podstawie podatnicy otrzymują NIP europejski, czyli swój dotychczasowy numer, lecz poprzedzony literowym skrótem kraju. Obowiązkowej rejestracji podlegają wszyscy przedsiębiorcy VAT czynni oraz zwolnieni z podatku, którzy dokonują transakcji wewnątrzwspólnotowych. Przedsiębiorcy, którzy stosują zasady ogólne związane z rozliczaniem podatku przez usługobiorcę muszą składać informację VAT-UE do urzędu skarbowego miesięcznie, jeżeli wystąpiła; wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, bądź wewnątrzwspólnotowe świadczenie usług. W przypadku przedsiębiorców, którzy są zwolnieni z VAT, a dokonali ww. transakcje wewnątrzwspólnotowe, oprócz naliczenia i odprowadzenia podatku, muszą wykazać to w deklaracji VAT-8. Natomiast w deklaracji VAT-9 jeśli chodzi o import usług. Termin złożenia tych deklaracji przypada na 25 dzień miesiąca następującego po wykonaniu usługi. Bardzo ważną kwestią po rozliczeniu faktury za import usług, jest możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodu całej kwoty łącznie z podatkiem, przez przedsiębiorców, którzy są zwolnieni z VAT.
 

Autor: Monika Mucha

Wraz z rozpoczęciem nowego roku 2018 zmieniły się wartości składek ZUS jakie przedsiębiorca będzie musiał odprowadzać do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W ubiegłym roku minimalne składki ZUS dla przedsiębiorcy wyglądały następująco:

– składka emerytalna wyniosła 499,28 zł,
– składka rentowa wyniosła 204,62 zł,
– składka chorobowa wyniosła 62,67 zł,
– składka wypadkowa wyniosła 46,04 zł (dla osób, które samodzielnie prowadzą działalność gospodarczą i zgłaszają nie więcej niż 9 osób do ubezpieczenia).

Podsumowując, składki na ubezpieczenie społeczne w 2017 roku wynosiły 812,61 zł (bez składki chorobowej 749,94 zł). Kwota na ubezpieczenie zdrowotne, jaką przedsiębiorca musiał odprowadzić do ZUS kształtowała się na poziomie 297,28 zł (do odliczenia 255,99), natomiast Fundusz Pracy był w wysokości 62,67 zł.

Dla nowych przedsiębiorców, tj. takich którzy rozpoczęli swoją działalność gospodarczą nie wcześniej niż 25 sierpnia 2005 roku lub nie prowadzą bądź nie prowadzili przez ostatnie 60 kalendarzowych miesięcy licząc od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności, pozarolniczą działalność, składki z tytułu ubezpieczeń były nieco niższe (preferencyjne składki ZUS) i wyglądały w następujący sposób:

– składka emerytalna – 117,12 zł,
– składka rentowa – 48,00 zł,
– składka chorobowa – 14,70 zł,
– składka wypadkowa – 10,80 zł.

Wraz ze składką chorobową, ubezpieczenia społeczne wyniosły 190,62 zł, natomiast bez 175,92 zł. Składka zdrowotna niezależnie czy mamy do czynienia z nowym przedsiębiorcą, czy takim który już dłużej funkcjonuje na rynku – jest taka sama (297,28 zł).

Składka zdrowotna obowiązująca w 2018 roku będzie wynosić 319,94 zł (do odliczenia 275,51 zł). W przypadku obydwu przedsiębiorców pozostałe stawki społeczne również nieco wzrosły. Minimalne składki na ubezpieczenie społeczne wraz z ubezpieczeniem chorobowym dla przedsiębiorców w 2018 roku wynoszą 846,91 zł, na co składają się:

– składki emerytalne w wysokości 520,36 zł,
– składki rentowe w wysokości 213,26 zł,
– składki chorobowe (dobrowolne) w wysokości 65,31 zł,
– składki wypadkowe w wysokości 47,98 zł.

Fundusz Pracy obowiązujący w 2018 roku wynosi 65,31 zł.

Preferencyjne stawki ZUS dla nowych przedsiębiorców w 2018 roku będą obowiązywać na poziomie 122,98 zł (składka emerytalna), 50,40 zł (składka rentowa), 15,44 zł (składka chorobowa) oraz 11,34 zł (składka wypadkowa).

Autor: Kornelia Kiełtyka

Usługi transportowe podlegają szczególnemu rozliczaniu podatku od towarów i usług. Ważnym momentem jest ustalenie powstania obowiązku podatkowego. Z reguły obowiązek podatkowy powstaje w chwili wykonania świadczenia lub usługi zgodnie z art. 19a Ustawy o VAT. Moment wystąpienia obowiązku podatkowego w transporcie jest bardzo ważny, gdyż przekłada się on na kwotę podatku naliczonego oraz należnego, przypadającego na dany okres. W przypadku usług transportowych moment powstania obowiązku podatkowego ustalany jest na zasadach ogólnych, które głoszą, iż okres ten przypada na chwilę wykonania usługi, bądź otrzymania zapłaty – w zależności od tego, co wystąpiło jako pierwsze.

W usługach transportowych sprzedaż jest równoznaczna z realizacją usługi . Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia momentu wykonania usługi, dlatego strony, które biorą udział w transakcji mają prawo do samodzielnego ustalenia momentu jej realizacji. Generalnie za ten moment uważa się dzień rozładunku /dostawy towarów, kiedy podatnik zrzuca z siebie odpowiedzialność za transport.

Kiedy mamy do czynienia z przyjmowaniem częściowych usług, taką usługę możemy uznać za wykonaną, kiedy część danej usługi będzie zrealizowana oraz za którą ustalono zapłatę. Usługi, do których określone są następujące po sobie terminy rozliczeń, bądź płatności również uznamy za wykonane, po upływie okresu do którego będą się odnosić konkretne płatności, aż do momentu zakończenia świadczenia danej usługi.

Jeżeli chodzi o dokumentację usług transportowych, każde wykonanie świadczenia powinno być udokumentowane fakturą. Termin wystawienia takiego dokumentu powinien przypadać najpóźniej na 15 dzień miesiąca następującego po tym miesiącu, w którym daną usługę wykonano, bądź otrzymano część lub całość zapłaty (w tym przypadku decyduje termin pierwszego zdarzenia jakie zaistniało). Istnieje także możliwość wystawienia faktury przed realizacją usługi. Przedsiębiorca może wystawić fakturę 30 dni przed planowanym rozładunkiem , bez względu na to czy otrzymał tylko zaliczkę, czy całkowitą zapłatę za planowaną sprzedaż usługi transportowej. Jeżeli sprzedawca otrzymał całą zapłatę – należy wystawić fakturę VAT. Natomiast jeżeli przedsiębiorca otrzymał tylko zaliczkę – wówczas obowiązkiem sprzedawcy jest sporządzenie faktury zaliczkowej również w takim samym terminie jak zwykłą fakturę VAT ( do 15 dnia miesiąca występującego po miesiącu,w którym otrzymano zaliczkę – art. 106i ust.2 ustawy o VAT).

Jeżeli zdecydujemy się na wystawienie zwykłej faktury VAT na 30 dni przed wykonaniem usługi transportowej, trzeba się będzie wówczas liczyć z tym, iż takie czynności spowodują powstanie obowiązku podatkowego na gruncie podatku dochodowego oraz na gruncie podatku VAT.

Autor: Kornelia Kiełtyka

Wraz z rozpoczęciem roku 2017 weszła w życie zmiana dotycząca kwoty wolnej od podatku za rok 2017. Zmiany nie maja zastosowania przy rozliczaniu się za pomocą podatku liniowego, gdyż w tym sposobie nie występuje kwota zmniejszająca podatek. Kwota wolna od podatku to nic innego jak wartość dochodu, która nie powoduje obowiązku zapłaty podatku dochodowego.

Sam sposób liczenia podatku dochodowego za rok 2017 (deklaracje składane w 2018 roku) nie uległ zmianie, gdyż w dalszym ciągu funkcjonują dwa progi podatkowe 18% oraz 32%, które przedstawia poniższa tabela.

Zmianie podlega tylko kwota zmniejszająca podatek, która jeszcze do końca 2016 roku wynosiła 556,02 zł, zaś od 1 stycznia br. jej wyliczenie jest zmienne i zależy od podstawy obliczenia podatku, którą jest roczny dochód podatnika. Podatnicy będą mogli odliczyć maksymalnie 1 188,00 zł od podatku dochodowego, co przekłada się na kwotę wolna od podatku w wysokości 6 600,00 zł.

Poniższa tabela przedstawia progi, zgodnie z którymi należy obliczyć odpowiednia kwotę wolną od podatku.

Zgodnie z powyższym od wyliczonego podatku dochodowego należy odjąć kwotę zmniejszającą ten podatek w zależności od dochodu podatnika. W przypadku stałej kwoty wolnej nie ma problemu co od czego odjąć. Problem pojawia się w przedziałach, gdzie kwota ta jest degresywna. Należy ją obliczać w następujący sposób:

• dla przedziału 6 600 zł – 11 000 zł
  1 188 – 631,98 * (podstawa obliczenia podatku – 6 600)/ 4 400
• dla przedziału 85 528 zł – 127 000 zł
  556,02 – 556,02 * (podstawa obliczenia podatku – 85 528) / 41 472

Pomimo zmian w kwocie wolnej od podatku, w trakcie roku 2017 zaliczki miesięczne na podatek dochodowy nie ulegną zmianie, gdyż ta ulga nie znajduje odzwierciedlenia w wyliczeniach miesięcznych zaliczek. Dlatego w dalszym ciągu do wyliczenia miesięcznych zaliczek będzie brana kwota ulgi o wartości 556,02 zł. W związku z tym podatnicy skorzystają z tej ulgi dopiero w 2018 roku, podczas zeznań podatkowych za rok bieżący. Natomiast zamożniejszych zmiany dotkną już w trakcie roku 2017, kiedy to pracodawca za pracownika lub sam właściciel za siebie, licząc miesięczne zaliczki na podatek nie będzie mógł, z uwagi na osiągnięcie dochodu z drugiego progu podatkowego, uwzględniać już ulgi podatkowej. Nasuwa się wniosek, że dla osób które zarabiają najmniej zmiana dotycząca kwoty wolnej od podatku jest jak najbardziej korzystna, w przeciwieństwie do osób zamożniejszych.

Kolejną pozytywną informacją jest fakt, że pozostałe ulgi od podatku zostają w niezmienionym stanie, dlatego podatnicy będą mogli z nich korzystać w pełnym ich wymiarze podczas rozliczania się z podatku dochodowego za rok 2017.

Autor: Kornelia Kiełtyka

Współcześni przedsiębiorcy codziennie borykają się z tematem jakim są koszty reprezentacji i reklamy. Problem wynika z faktu, iż nie zawsze Urząd Skarbowy podziela zdanie przedsiębiorców co do zakwalifikowania wcześniej wspomnianych kosztów do kosztów uzyskania przychodów. O ile sprawa z kosztami reklamy jest w większym stopniu uregulowana to w przypadku kosztów poniesionych na reprezentację w dalszym ciągu temat podlega dyskusji.

Zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Oczywiście istnieje lista, zgodnie z którą pewnych działań nie można w żaden sposób ująć w kosztach, a są nimi wszelkie wydatki podjęte na reprezentację danej działalności.
Głównym problemem dla przedsiębiorców jest rozróżnienie tych dwóch działań. Ustawodawstwo nie pomaga nam w tej kwestii, gdyż żadna ustawa nie reguluje słowa „reklama”, czy też „reprezentacja”. Sprawa reklamy generalnie nie sprawia nikomu problemu, gdyż jej celem jest przede wszystkim marketing. Takie działania mają zachęcić konsumenta do zakupów, co w prosty sposób można połączyć z kosztami uzyskania przychodu. Reprezentacja niestety nie zawsze wykazuje bezpośredni związek z przyszłym uzyskaniem przychodu. Wiąże się ona z nieco innym ukierunkowaniem, gdyż jej zadaniem jest wywarcie na kliencie jak najlepszego wrażenia. W ten sposób przedsiębiorcy pracują nad swoją reputacją, marką, czy też PR-em.

Bardzo często przedsiębiorcy biorąc dokumenty zakupu nie zastanawiają się, czy w późniejszym czasie będą w stanie udowodnić, iż dany wydatek został poniesiony na cele działalności bieżącej. Księgowi zatem starają się uświadamiać swoich klientów, aby każda faktura, która związana jest z reklamą lub reprezentacją była przemyślana.

Jak wcześniej wspomniałam koszty reklamy generalnie nie potrzebują dłuższego namysłu. Nie ma problemu z zakupami różnych przedmiotów, które są przeznaczone na cele reklamy. Aby nie było wątpliwości co do uzasadnienia w późniejszym czasie przed fiskusem, czy poniesiony koszt przyczynił się do uzyskania przychodu, warto zadbać np. o pojawienie się loga firmy na takich przedmiotach. Wówczas sytuacja jest jasna. Jeżeli nie zadbalibyśmy o taki drobny szczegół, w późniejszym czasie mogłoby się okazać, że nie słusznie zakwalifikowaliśmy dany zakup do kosztów uzyskania przychodów. Do kosztów reklamy możemy także zaliczyć publiczne reklamy (radiowe, telewizyjne, internetowe), udziały w różnych eventach, które mają oczywiście na celu marketing, czyli popularyzowanie swojej marki wśród otoczenia.

Koszty reprezentacji wymagają większej uwagi, gdyż ustawa o podatku dochodowym wyklucza je z kosztów uzyskania przychodów. Obecnie istnieje bardzo dużo interpretacji dotyczących kosztów poniesionych na cele reprezentacji. Sprawą jasną jest, iż wydatki poniesione na usługi gastronomiczne oraz artykuły spożywcze należy zaliczyć do kosztów reprezentacji, a nie reklamy. Jednak uważać trzeba na pewne okoliczności z tym związane. Przykładowo, gdy podczas obiadu z kontrahentem pojawi się alkohol, nie będzie można takiego wydatku zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Również do kosztów uzyskania przychodów nie zaliczymy kosztów poniesionych na różne części garderoby przedstawicieli przedsiębiorstwa, którzy uczestniczą w spotkaniach reprezentacyjnych. Fiskus często broni się w swoich uzasadnieniach faktem, iż taka odzież biurowa może służyć nie tylko dla celów służbowych, ale także prywatnych. W ten sposób przejawia się brak wiedzy przedsiębiorcy w zakresie przedmiotu fakturowania.

Kolejnym przykładem, który nie zawsze zaliczyć można do kosztów uzyskania przychodów to wydatek poniesiony na nocleg. Przedstawiciel firmy, który bierze dokument stwierdzający koszt na tę usługę powinien udokumentować fakt, iż ta czynność była związana z działalnością przedsiębiorstwa. Trzeba udowodnić Urzędowi Skarbowemu, że ten wydatek nie został poniesiony w celach prywatnych, w innym wypadku nie będzie możliwości uwzględnienia tego w kosztach uzyskania przychodu.

Kwestia odliczenia podatku VAT wygląda następująco. W przypadku kosztów poniesionych na reklamę podatek VAT podlega odliczeniu, natomiast w przypadku wydatków poniesionych na cele reprezentacji podatek od towarów i usług odliczeniu nie podlega.
Podsumowując nie ma konkretnego podziału na koszty reklamy oraz koszty reprezentacji. Klasyfikacji poszczególnych wydatków dokonuje sam przedsiębiorca. Należy jednak zachować szczególną ostrożność oraz zdrowy rozsądek, który będzie kładł nacisk przede wszystkim na cel podjęcia danych kosztów, gdyż w późniejszym czasie może on wiązać się z uzasadnieniem przed Urzędem Skarbowym.

Autor: Kornelia Kiełtyka

Stawka 0% ma szczególny charakter, w istocie umożliwia bowiem podatnikom, którzy wykonują czynności niepodlegające obciążeniu podatkiem (obłożone stawką 0%), odliczenie podatku naliczonego. Innymi słowy, jest to konstrukcja, która z jednej strony pozwala nie opodatkowywać konkretnych czynności czy też towarów, z drugiej zaś strony nie pozbawia podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego powiązanego z czynnościami obłożonymi stawką 0%. Konstrukcja zastosowania stawki 0% odpowiada instytucji zwolnienia z prawem do odliczenia podatku naliczonego, przewidzianej w dyrektywie 2006/112/WE.

Podstawę zastosowania preferencyjnej stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0% w zakresie czynności transportu międzynarodowego stanowią zarówno przepisy rangi ustawowej jak i przepisy wykonawcze.
Zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku od towarów i usług[1] (dalej: ustawa) stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się do usług transportu międzynarodowego. Kwestią zasadniczą jest więc rozstrzygnięcie definicji usług transportu międzynarodowego na gruncie ustawy podatkowej.

Stosownie do brzmienia ust. 3 powyższego artykułu, przez usługi transportu międzynarodowego, o których mowa w ust. 1 pkt 23, rozumie się:

• przewóz lub inny sposób przemieszczania towarów:
1. z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej,
2. z miejsca wyjazdu (nadania) poza terytorium Unii Europejskiej do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) na terytorium kraju,
3. z miejsca wyjazdu (nadania) poza terytorium Unii Europejskiej do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej, jeżeli trasa przebiega na pewnym odcinku przez terytorium kraju (tranzyt),
4. z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej lub z miejsca wyjazdu (nadania) poza terytorium Unii Europejskiej do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, jeżeli trasa przebiega na pewnym odcinku przez terytorium kraju;
• przewóz lub inny sposób przemieszczania osób środkami transportu morskiego, lotniczego i kolejowego:
1. z miejsca wyjazdu na terytorium kraju do miejsca przyjazdu poza terytorium kraju,
2. z miejsca wyjazdu poza terytorium kraju do miejsca przyjazdu na terytorium kraju,
3. z miejsca wyjazdu poza terytorium kraju do miejsca przyjazdu poza terytorium kraju, jeżeli trasa przebiega na pewnym odcinku przez terytorium kraju (tranzyt);
• usługi pośrednictwa i spedycji międzynarodowej, związane z usługami, o których mowa w pkt 1 i 2.
Przy czym nie jest usługą, o której mowa w ust. 3, przewóz osób lub towarów w przypadku, gdy miejsce wyjazdu (nadania) i miejsce przyjazdu (przeznaczenia) tych osób lub towarów znajduje się na terytorium kraju, a przewóz poza terytorium kraju ma wyłącznie charakter tranzytu (art. 83 ust. 4 ustawy).

Fakt wykonana usługi w warunkach określonych w art. 83 ust. 1 pkt 23 ustawy należy odpowiednio udokumentować. Jest to kwestia kluczowa dla zastosowania preferencyjnej stawki VAT[2]. Zgodnie z art. 83 ust. 5 dokumentami stanowiącymi dowód świadczenia usług, o których mowa w ust. 1 pkt 23, są w przypadku transportu:

• towarów przez przewoźnika lub spedytora – list przewozowy lub dokument spedytorski (kolejowy, lotniczy, samochodowy, konosament morski, konosament żeglugi śródlądowej), stosowany wyłącznie w komunikacji międzynarodowej, lub inny dokument, z którego jednoznacznie wynika, że w wyniku przewozu z miejsca nadania do miejsca przeznaczenia nastąpiło przekroczenie granicy z państwem trzecim, oraz faktura wystawiona przez przewoźnika (spedytora), z zastrzeżeniem pkt 2;
• towarów importowanych – oprócz dokumentów, o których mowa w pkt 1, dokument potwierdzony przez urząd celny, z którego jednoznacznie wynika fakt wliczenia wartości usługi do podstawy opodatkowania z tytułu importu towarów;
• towarów przez eksportera – dowód wywozu towarów;
• osób – międzynarodowy bilet lotniczy, promowy, okrętowy lub kolejowy, wystawiony przez przewoźnika na określoną trasę przewozu dla konkretnego pasażera.

Na gruncie art. 83 ust. 5 pkt 1 ustawy podkreśla się, że[3]: Istotą przywołanego przepisu jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem transportu rzeczywiście przekroczyły granicę z państwem trzecim. Podstawowe znaczenie dla udokumentowania międzynarodowego transportu towarów jest list przewozowy stosowany wyłącznie w komunikacji międzynarodowej, który potwierdzałby fakt, iż nastąpiło przekroczenie granicy z państwem trzecim. Dopuszczalne są też inne dokumenty, przy czym ustawodawca nie określił jakie to mają być dowody, jednak muszą one jednoznacznie, w sposób niebudzący wątpliwości, potwierdzać spełnienie ww. wymogu. Ponadto podatnik chcą móc skorzystać z preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% oprócz dokumentów, o których mowa w pkt 1, powinien posiadać dokument potwierdzony przez urząd celny, z którego jednoznacznie wynika fakt wliczenia wartości usługi do podstawy opodatkowania z tytułu importu towarów. Zatem, chcąc zastosować stawkę podatku w wysokości 0 %, podatnik powinien posiadać w swojej dokumentacji dowody wiarygodne i potwierdzające faktyczne świadczenie usługi transportu międzynarodowego.

W świetle powyższych regulacji należy zauważyć, że jeżeli usługi spedycji są związane m.in. z usługami wymienionymi w art. 83 ust. 3 pkt 1 ustawy, to – na podstawie art. 83 ust. 3 pkt 3 ustawy – są uznawane za usługi transportu międzynarodowego i podlegają opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku 0%.

Co do wzmiankowanych przepisów wykonawczych, wskazać należy, że zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 1, 2 i 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1719) – obniżoną do wysokości 0% stawkę podatku stosuje się do:
• usług transportu towarów, jeżeli transport ten wykonywany jest w całości na terytorium kraju i stanowi część usługi transportu międzynarodowego;
• wewnątrzwspólnotowych usług transportu towarów, jeżeli transport ten stanowi część usługi transportu międzynarodowego;
• usług transportu towarów świadczonych na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy będącego usługobiorcą tych usług, posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego są świadczone te usługi, a w przypadku braku takiej siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, jeżeli transport ten wykonywany jest w całości poza terytorium kraju:
1. z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej lub
2. z miejsca wyjazdu (nadania) poza terytorium Unii Europejskiej do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Co istotne warunkiem zastosowania stawki 0% na podstawie § 6 ust. 1 pkt 1 – 3 Rozporządzenia jest posiadanie przez podatnika odpowiednich dokumentów, o których mowa w art. 83 ust. 5 pkt 1 ustawy. Należy zwrócić uwagę, że w przepisach ww. Rozporządzenia przewidziano zastosowanie stawki preferencyjnej wyłącznie dla usług transportu, a nie usług spedycji jak to ma miejsce w art. 83 ust. 3 pkt 3 ustawy.[4]

Przez wewnątrzwspólnotową usługę transportu towarów, o której mowa w ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia, rozumie się transport towarów, którego rozpoczęcie i zakończenie ma miejsce odpowiednio na terytorium dwóch różnych państw członkowskich (§ 6 ust. 3 Rozporządzenia)[5].

Omawiane regulacje, jakkolwiek rozbudowane i szczegółowe, w praktyce budzić mogą poważne wątpliwości. W celu minimalizacji ryzyka zakwestionowania przez organy podatkowe prawidłowości zastosowania preferencyjnej stawki 0%, w konkretnej konfiguracji usługi transportowej lub spedycyjnej, słusznym rozwiązaniem jest zwrócenie się o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

[1] USTAWA O PODATKU OD TOWARÓW I USŁUG z dnia 11 marca 2004 r., tekst jednolity z dnia 29 lipca 2011 r. (Dz.U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.)
[2] Por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Białymstoku z dnia 11 marca 2009 r., I SA/Bk 17/09.
[3] Interpretacja indywidualna z dnia 23 marca 2015 r., IBPP4/443-625/14/EK, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach.
[4] Por. Interpretacja indywidualna z dnia 11 września 2015 r., ITPP2/4512-682/15/EK, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy.
[5] Por. Interpretacja indywidualna z dnia 18 listopada 2014 r ., IPTPP2/443-614/14-4/PRP, Dyrektor Izby skarbowej w Łodzi.

Autor: Radca Prawny – Patryk Abramowicz